Sezon başında yeni yönetimle yola çıkan İnegölspor’da, maalesef bu yıl da saha içinden çok saha dışı konuşuldu. 35 trilyon borçla yönetimi devralan ve ilk etapta borcu eritip takımı kurumsal bir yapı üzerine oturtmaya çalışan yönetim, ne yazık ki istediği başarıyı sağlayamadı.
Transfer yasağı, 3 puan silinmesi gibi sorunlara bir de 4 hafta önce takım otobüsüne haciz konulması eklenince, Sezonun sonu adeta tuzu biberi oldu. Kongre kararı alındı, fakat şu an için herhangi bir çalışma yok. Şehri yönetenler ise adeta "sağır sultan" modunda. İşin garip tarafı ise, bu dinamikleri harekete geçirme anlamında hiç kimsenin bir çaba, gayret veya düşüncesinin olmaması. Masalarda ve kayıt dışı konuşmalarda mangalda kül bırakmayanlar da işin bu safhasında sahte kabadayı rollerinde.
Umarız bu ölü toprağı bir an önce üstümüzden atarız diye temenniden başka yapacak bir şey yok şu an.
Gelelim iç sahadaki son Trabzon maçına:
İki takımın da hedefinin olmaması, güzel bir oyun izlememize sebep oldu. Hele hele iki takımda da fazla süre almamış oyuncu grubunun kendini gösterme çabası, sahadaki heyecanı artırdı. Biraz da kenarda, "ego" mu diyelim "kibir" mi diyelim, teknik heyetlerin şans vermediği oyuncuları izledik.
Açıkça söylemek gerekirse, hiçbir teknik direktör genç oyuncu ile uğraşmak istemiyor. Herkes hazır oyuncu peşinde. Oysa gördük ki Muratcan Tutal, Ali Mert Aydın kadar oynayabilecek kapasitede. Kaleci Erdem, Abdullah Basdere gibi isimler, doğru şans verilseydi, bu sezon için daha mantıklı bir kadro yapısına sahip olabilirdik.
Ama işte bu maçta bile hâlâ Alpay Koçaklı’yı oyuna atmaya çalışıyoruz ve ondan medet umuyoruz. Belki seneye, ama o bu Sezonu zaten kafasında bitirmiş; farkında değiliz.
Kazanmamız güzel, hele iyi oynayıp mücadele ederek kazanmak daha da güzel. Tüm arkadaşları tebrik edelim.
Fakat bana göre bu yılla ilgili söylenebilecek tek şey:
Bu sezon bizim için tam anlamıyla bir "Lay Lay Lom" Sezonuydu.
